بررسی نتایج بازسازی لیگامان متقاطع خلفی با استفاده از گرافت تاندون چهار سر به‌صورت دو باندی

سابقه و هدف: با وجود این‌که هنوز هم بسیاری از مؤلفین، درمان غیرجراحی را برای پارگی لیگامان متقاطع خلفی توصیه می‌کنند؛ در موارد لقّی شدید، بسیاری از این بیماران با درمان غیرجراحی ناراضی هستند و از نظر بالینی هم نتایج خوب نیست. اخیراً محققین، بیش‌تر به‌دنبال عمل جراحی برای این عارضه هستند. به‌خصوص آن‌ها روشی را می‌خواهند که پس از عمل از نظر رضایت بیمار و معاینات بالینی نتایج قابل اعتمادتری داشته باشد. این مطالعه نتایج یک روش جدید را که لیگامان متقاطع خلفی را به‌صورت آناتومیکی و بیومکانیکی بازسازی می‌کند بررسی می‌نماید. در این روش از تاندون عضله چهارسر که در یک انتها به قطعه‌ای از استخوان پاتلا متصل بوده و در انتهای دیگر به‌صورت دو باند تاندونی می‌باشد به‌عنوان گرافت استفاده می‌شود. مواد و روش‌ها: این یک مطالعه آینده‌نگر توصیفی تجربی است که روی 14 بیمار با تشخیص پارگی لیگامان متقاطع خلفی با لقّی شدید انجام شده ‌است. این بیماران با وجود درمان کونسرواتیو، از Giving way و درد به‌دنبال راه رفتن طولانی و بالا رفتن از پله شاکی بودند و در معاینه بالینی نیز لقّی درجه III از نظر این لیگامان داشتند. در ابتدای عمل با استفاده از آرتروسکوپی، سایر علل ناراحتی زانو مثل پارگی منیسک‌ها مشخص و برطرف گردید و سپس با استفاده از تاندون چهارسر به‌صورت دوباندی لیگامان متقاطع خلفی بازسازی شد. یافته‌ها: یازده مرد و یک زن با سن متوسط 23 سال، حداقل به مدت یک‌سال پی‌گیری شدند و دو مورد که پی‌گیری کامل نداشتند از مطالعه حذف شدند. این بیماران نتایج رضایت‌بخش معنی‌داری بعد از جراحی از نظر توصیف بیمار (Giving way، درد و بالا رفتن از پله) و معاینات بالینی (تست‌های اختصاصی لیگامان مقاطع خلفی) نسبت به قبل از عمل به‌دست آوردند. نتیجه‌گیری:‌ هدف از بازسازی لیگامان مقاطع خلفی، به‌دست آوردن زانوی نزدیک نرمال از نظر آناتومیکی و بیومکانیکی است. در این مطالعه نتایج بازسازی این لیگامان با روش ذکر شده، مطلوب بوده و با توجه به این نتایج روش ذکر شده را که روشی جدید با استفاده و کمک از مجموعه روش‌های قبلی است، به عنوان روشی ایده‌آل برای بازسازی لیگامان مقاطع خلفی توصیه می‌کنیم.